Ashes to ashes, flight to dust

I går var det 16. april. Me kom 16. januar. Me drar 7.mai.

Det er lenge sidan me kom, og det er kort til me drar. Det er ufatteleg kor kort det er til me drar, men likevel skulle eg heim i helga. Eg bestemte meg i ein hui og ein hast for ei veke sidan, og billettar vart kjøpt inn. Heim! Heim! Heim for å motta heider og ære i Storsalen. Overraska alle med å brått vera der!

Åh, du kan tru eg gleda meg! Etter 2 veker med Henning-besøk var eg så veldig, veldig klar over korleis livet mitt HEIME, folk heime, den eg er med dei, samtalar eg pleier å ha med dei som er lik meg, som eg har kjent lenge. Alt er på eit vis annleis enn det eg har her. Det er bra folk her og, men MINE folk er ikkje her.

Når eg drar herfrå kjem eg nok til å vera trist. Til å sakna! Kanskje det tilogmed kjem ein dag då eg heller vil vera i Presov enn nokon annan stad på jorda.

Men det er ikkje denne helga. Denne helga er det frykteleg, frykteleg synd i meg, og eg drikk vodka på trass. Eg sørger! Eg fekk ikkje gå på mottaking og drikke champagne i galla! Eg fekk ikkje motta Storsalen sin hyllest! Eg fekk ikkje vera med Astrid, Ingvild, Ane, Henning og alle dei andre!

Men eg fekk gå tur med Camilla, Sara og Hans i verdens deiligaste vårvær. Eg fekk eta god mat i lag med dei, strena rundt på handlesenter og til slutt sjå ein fantastisk og veldig sterk film, Brothers, ilag med dei.

Og i Trondheim snør og regner det på same tid.
Det er magert.
Men det er litt trøst.