Hovudet over vatnet

Picture unrelated: Kims leik i barnehagen.

"Mamiiinka!" klarte den gråtkvalte treåringen å hiksta fram. Mamma mi! Og eg prøvde å trøysta. Ho grin veldig ofte ho her, men det er jo ikkje grunn nok til å la være å trøysta når den vesle jenta grin so ho nesten ikkje har pust att.

Og for å gje dykk eit inntrykk om kva nivå slovakisken min er på, eit nivå som både er imponerande høgt og lattereleg lavt på same tid (alt etter korleis ein ser på det) skal eg no gjengje "samtalen" vår når eg prøvde å trøysta:

- Maminkaaa!
- Ja. Eg veit. Mamma. Men ikkje no. Seinare!
- Hulk, hulk, hulk.
- No er lunsj. Veit du kva er lunsj?
- Hulk, hulk. Suppe.
- Ja, suppe! Likar du suppe?
- Hulk. (nikkar).
- I dag er suppe russisk borsj. Raud suppe. Likar du raud suppe?`
- Hulk, nikkar.
- Og etterpå - buchty! Likar du buchty (Buchty er søte bollar.Tullete lunsj, men borna elskar det.)
- Ja. (nesten uten hulk)
- No er lunsj, etter er sove og sååååå: mamma. Bra?
- Ja. (nesten roleg)

Det høyrer jo med til historia at sjølv om ho roa seg, so grein ho like mykje då eg slapp henne og ho måtte stå aleine på golvet utan å bli strøke på ryggen. Men det var heller ikkej dei pedagogiske evnene mine me skulle snakka om no. Det var dei språklege. So? Kva tykkjer de?

Eg har ikkje telt ordforrådet mitt, men vil tru at det ligg på rundt 100, kanskje 200 ord (eg skal vere 4 timar på flyplassen i Praha seinare i dag, so kanskje eg kan telja då, heh). Eg kan konstruera setningar med to ledd. Eg kjenner til prinsippa for, og behersker (men treng betekningstid) å bøya verb etter person*, har byrja å forstå korleis genitiven fungerer (til dømes TRUR EG at Hans sin vil vere Hansovi, men dette kan vere heilt feil)

Eg er god i dei viktigaste høfligheitsfrasene samt å introdusera meg sjølv, og kan so godt som utan problem bestilla mat og drikke på restaurant. Eg kan gjera meg forstått, og forstå ungane i barnehagen til ein viss grad.

Det eg IKKJE kan er preposisjonar (som i sin tur styrer kasus - hoho!), å gradbøya adjektiv, snakka i andre tider enn presens eller forstå når nokon snakkar til meg i anna enn dei heilt enkle setningane. Eg kan heller ikkje fortelja noko som krever meir kompliserte setningar enn "Eg studerer pedagogikk". Hvis eg skal sei at eg studerer på andre året må det teiknspråk og velvilje til. Det kan til dømes bli noko slikt som: "Skule er 3 år. Eg er 2 år". Forståeleg? Ja, i kontekst. Utanfor kontekst? Neppe.

Ja, og so juksar eg ein del. Hvis eg ikkje kan eit ord, men kan motsetninga er eg veldig flink til å bruke den nektande forstavinga ne-. Til dømes: Eg veit er viem og eg veit ikkje er då sjølvsagt neviem. Ganske greit. Og dette ne- bruker eg flittig, anten den høyrer heime til ordet eller ikkje. Nespolu seier eg, og meiner "nei, me skal ikkje betala saman". Nedlha seier eg og når eg skal sei at noko ikkje er langt, for eg kan ikkje ordet for kort. Nokre gongar passar det å bruka ne-, men dømet med nedlha trur eg best kan omsetjast til ulangt, og det høyres jo ganske dust ut.

For å oppsummera: Eg lærer heile tida, og med tanke på at eg har vore her i 3 mnd men ikkje har hatt språkundervisning heile tida er eg blitt veldig flink. Flinkare enn gutta boys! Men det er ikkje so rart, for eg er meir opptatt av det og prøver hardare enn dei og. Eg har i underkant av 2 månader igjen her nede, og skal nok bli enno litt betre før eg dreg heim.

Men fyrst er det ei bryllupshelg i Spania som står for tur! So no blir det lite slovakisk på meg dei nærmaste dagane, og eg kan like godt avslutta med: Hasta la vista!

*Systemet her er som på tysk. For dei som ikkje kan tysk, so tyder det at verbet har ulik bøying etter som det er eg, du , han/ho/det, me, dåke eller dei som gjer det. Og her er systemet for verbet "å være":
Ja som, Ty si, On/ono/ona je, My sme, Vy ste, Oni/ony ju.