Hei til nye lesarar! Mormor og tante Tone, beklagar at dåke ikkje har visst om bloggen før! No er det sundag føremiddag, og eg sit i senga med ein kopp kaffi. Åh senga! Den fungerer både som seng og sofa her på dette 12 kvadrat rommet som er "heime". Eg har ofte tenkt på at eg skal skriva om Ups & Downs of Dormitory Life, men det blir ikkje i dag heller. I dag skal eg fortelja om i går!
Martyna og eg bestemte oss for å utvida horisonten vår ein smule. Prešov er ikkje verdas navle er eg redd, og me kjente at me var litt leie av gatene og vanene, so me sette oss på bussen til Košice. Bussturen tek omlag ein halvtime, so kjem me fram til busstasjonen i denne nest største byen i Slovakia. Košice er merkbart større enn Prešov (sjølv om denne er den 3. største byen i landet), men ikkje so veldig ulik uansett. Planen for dagen var å dra på Galeria, eit stort, nytt handlesenter rett utanfor bykjernen, so me måtte kjøpa billettar på automaten. Då måtte me kjøpa buss-billettar på automaten.
Før me drog til handlesenteret spaserte me litt i byen. Hovudgata heiter Hlavna. Det heiter hovudgatene i alle slovakiske byar for øvrig, då dette faktisk tyder hovudgate. Hlavna-en her er lenger enn i P, katedralen er større og ein skulle kanskje trudd at folka var fleire. Men nei. Her er det ikkje som i Noreg, laurdag er ikkje prime time for spasering og shopping. Butikkane stenger klokka 12 eller 13, og det er so godt som folketomt i gatene.
Bortsett frå to menn som bar ein kjempestor pakke.
Og nokre nonner på veg ut av ein pizzeria. Er normalt/til å forventa eller om det var rart/kuriøst? Et nonner pizza? Det er jammen ikkje godt å veta, men no har me empiriske bevis som kan tyda på at dei gjer det.
Me såg på teateret og lot oss begeistra av både bygningen og programmet. Dit skal me og sjå ballett! Og kanskje opera! Åja! Sjølv "Et dukkehjem" av Ibsen skal dei setja opp i vår, men eg føler meg ikkje akkurat stødig nok i slovakisk til å våga meg på ei slik utfordring. Då trur eg heller at eg vil safe (som ungdommen seier) med Svanesjøen av Tsjakovski.
Men so! Etter spasersturen skulle me iallefall til handlesenteret.
Men då fann me SUSHIRESTAURANTEN! Åh, då var me glade! Sushi! Det var heilt fantastisk. Me åt miso-suppa og nighiri, maki og meira maki. Det var veldig, veldig godt, men ikkje heilt slik sushi eg er vane med frå Ravnkloa i Trondheim som ligg rett der fiskebåtane legg til. Det var merkbart at denne sushien er laga midt i europa, langt frå anna vatn enn ei og anna elv. Det var røykelaks og scampi frå frysen, ein rar bit med noko fiskepuddingaktig og crabsticks. Mindre FERSKT med andre ord, men det var like greit. Det smakte vidunderleg, og hadde det vore fersk fisk hadde eg vore skeptisk uansett, so langt innpå land.
Her jobbar Martyna hardt med ein gigantisk bit "tiger eye maki". Åh, me var glade for at me hadde fått sushi!
Etterpå skulle me dra på handlesenteret. Men so såg me skiltet til ein kafe som heitte "Casablanca", og sidan både namnet og staden såg lovande ut, og me begge elskar filmen, fann me ut at me trengte kaffi. Og varm sjokolade.
Me likte Casablanca. Stilen var ikkje heilt Marokko 1943, men me likte oss. Eg tok eit bilete som ser ut som eit maleri av Edward Hopper hvis du legg godvilja til og hvis ho hadde sett ut glaset. Og den varme sjokoladen! Ohoi, her i landet er varm sjokolade mykje nærmare sjokoladepudding enn kakao. Det går nesten ikkje an å drikka den, den er så tjukk at du må eta med skei.
Og no var det faktisk ikkje tid til å dra på handlesenteret i det heile.
Neste punkt på programmet var å treffa tidlegare nemnde Iveta Kovalcikova for å bli med på slovakisk meisterskap i standard-dans, eller Majstrovstvá Slovenska 2010 v štandardných tancoch som det heiter på lokalt. Dotter til Iveta deltek nemleg på senior-nivå, og ho hadde invitert oss for for å sjå henne dansa i meisterskapet. Eg fekk melding frå Iveta ("Hello Mary!") med namnet på staden me skulle til, so me spurde oss fore og sette oss på bussen.
Etter ein 10 minutts busstur langt ut i suburbia ringte Iveta og fortalde oss at staden me skulle til låg 8-10 minutts gange frå busstasjonen. Og at dit me var på veg var ein annan stad med same namn. Hoppsann.Eg berre lo, men Martyna var ganske sur. Særleg då me blei glodd på av ymse hankjønn på bussen. Ho lurte på om ho såg stygg eller rar ut, men eg trur ikkje det var derfor dei glodde. Eg trur heller det var fordi me snakka engelsk og hadde litt korte skjørt!
Etter kvart fekk me nærmare beskrivelse frå Iveta på melding, og instruksjon om kor me skulle frå ein random mann som passerte. So me sette oss på bussen tilbake, og håpte på det beste. Då me gjekk av var me litt skeptisk, for me fann oss sjølv midt på ei bru over motorveglandskapet.
"Sou zeleznicne za stanicou pod mostom smerom von z mesta" var introduksjonen på melding. Me viste den fram til ei jenta som gjekk av bussen samtidig som oss, og ho smilte og nikka. Og peikte på sportsstadion som låg rett i nærleiken. Me var framme!
Og for ei oppleving det var! Eg kjente mitt 6-årige sjølv hyla av lykke ein stad inni meg. ÅH, kjolane! Og haldningane! Og musikken! Og dei stramme karane med kjole&kvitt og sleik! Tango, quickstep og vals! Lenka Kovalcikova designer og syr kjolane sine sjølv, og ho var so fin som ei prinsessa der ho svevde rundt. Det var ikkje so enkelt å fotografera, men det er i alle fall henne på det øvste biletet her.
Etter 3 timar med fabelaktig dansing og noko tresmak i rævo etter dei ikkje so veldig komfortable benkane vart vinnarane kåra. Då hadde me oppnådd sopass innsikt at me var nøgde med resultatet. Vinnarparet var også slovakiameistrar i fjor. Lenka og partnaren kom på 7. plass. Av 42 par er dette slett ikkje dårleg, men det betydde at dei ikkje fekk dansa i finalen. Finalerunden består av 6 par, og då er det litt ekstra skuffande å ikkje nå opp, sjølv om dei kom høgare enn dei hadde rekna med i utgongspunktet.
Tilslutt spelte dei nasjonalsongen for vinnarane og Iveta køyrde oss heim til P. For ein dag! For ein kveld! Eg var blid då eg la meg.
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar